Bij Agile implementaties gaat naar mijn ervaring de aandacht veelal naar implementatie van Scrum en Agile tooling en meetbare resultaten. Op internet zoeken naar valkuilen levert ook flink wat resultaten op over die onderwerpen.
Vanuit social pyschologisch perspectief ontstaan er echter veelal groepsprocessen die vanuit groepsdynamica en specifieker het mechanisme van “in-group” en “out-group” differentiatie (zie ook: http://factmyth.com/ingroups-and-outgroups-explained/) voorspelbaar en verklaarbaar zijn.
Implementatie in een deel van de organisatie
Een veelgenoemde valkuil is implementatie in een deel van de organisatie. Dat leidt veelal tot meer wrijving en Agile teams die klagen over belemmeringen. Soms leidt het zelfs tot een minder effectieve organisatie als geheel.
Ik heb Scrum teams meegemaakt die andere processen of procedures of richtlijnen als belemmering voor hun eigen velocity naar voren brachten. Onderhoud van een legacy systeem bij een verzekeraar was bijvoorbeeld al maanden vooruit volgepland. Om tijdig een wijziging ingepland te krijgen moest het Scrum team tijdig risico’s en afhankelijkheden identificeren en verder vooruit gaan kijken en plannen. De Agile methodiek leent zich naar mijn mening juist om met dergelijke lastige omstandigheden effectief en creatief om te gaan.
Ik zie eerder sociaal psychologische oorzaken voor de moeizame samenwerking in bovenstaande situatie. De teams hebben als onderdeel van de implementatie het stempel “Agile” of “traditioneel” opgeplakt gekregen. Over en weer vind men elkaar daardoor minder competent en sympathiek.
Wees de eerste om te reageren