Het leven is per definitie een herhaling van zetten. Mijn oma is inmiddels ver in de 90 maakte twee wereldoorlogen, uitvinding van TV en internet en nog wat andere flauwekul mee en zei het jaren geleden al. Per saldo verandert er niet veel; een oorlogje en wat genocide hier en daar, de jeugd die de boel van eieren maakt, moord en doodslag en een beurs die weer eens instort, het is van alle tijden.
Toch blijft ook die herhaling verrassen want gelukkig is vergeten de belangrijkste functie van ons geheugen. Maar het meest verrassend voor mij zijn uiteindelijk niet zozeer de déjà-vues zelf maar het gebrek aan herkenning bij anderen. Er lijkt zelfs een grote weerstand te zijn tegen trekken van parallellen met het verleden. Wat dat betreft zijn mensen ook rare wezens en het zal ook hier weer onze drang naar chaos en verandering zijn die ons onderscheid van andere diersoorten.
Aangekomen aan de top van de piramide van mazlow ontstaat er een onbedwingbare drang om het voorspelbare en veilige utopia te verlaten of te vernietigen en op zoek te gaan naar een nieuwe horizon. En als we dan uiteindelijk na een lange reis in een nieuwe wereld zijn aangekomen die bij nader inzien beangstigend lijkt op de wereld die we achter ons dachten te laten doen we maar gewoon of alles nieuw en anders is. Want niets is blijkbaar beangstigender dan in te voetsporen te treden van je voorgangers. Het zal niet lang meer duren of de gemakkelijke route via de noordflank van de mount Everest zal alleen gekozen worden door kinderen, bejaarden en rolstoelers omdat een normaal mens zich alleen gekleed in mankini en via een moeilijker route nog kan onderscheiden.
Maar wat kun je nu met deze constatering? Het is altijd wel fijn als er een moraal te vinden is in zo’n verhaal. Ikzelf probeer keer op keer te bewijzen dat er toch ècht weer hetzelfde gebeurt als 2, 10 of 25 jaar geleden. Die boodschap komt lastig over het voetlicht. Het lot van een door de wol geverfde cynicus als ik is dus om toe te zien hoe collega’s in drang om zich van de rest van de mensheid te onderscheiden het wiel opnieuw uitvinden. Inmiddels lukt het me om ze dat recht ook te gunnen en vol goede moed via een alternatieve en vaak lastiger route opnieuw naar dezelfde plek te wandelen. Maar ja wie weet is het nu toch ècht heel anders dan de vorige keer en uiteindelijk is wellicht de reis belangrijker dan het bereiken van het doel…
Wees de eerste om te reageren